Biri açık olsun.

Annapurna'nın tepesinde oturmuş insanları izliyorum. Ben de aralarındayım. Uyuyorum, uyanıyorum, giyiniyorum, makyaj yapıyorum kahkahalar atıyorum bi' görsen çok eğleniyorum, içiyorum, geceler uzuyor sonra tekrar sabah oluyor ve birbirinin peşi sıra uzayıp giden günler... bi' öncekinin bi' sonrakinden hiçbir farkı yok.
Sonra bi' ses fısıldıyor: "Bu hayat senin değil."
Yukarı bakıyorum ama bulutlar kaplamış dağın tepesini kendimi göremiyorum. 
- Sizce okyanus ne kadar derindir? + 5m'den fazla olduğuna bahse girerim.
Sıcak bir gündü muhtemelen yazdı. Masalar kurulmuştu ben denize bakıyordum ve bekliyordum, garson geldi gerekeni yaptım ve iki çay söyledim biri açık olsun, gülümsedim. Garson gülümsemedi. Zaten ne zaman biri açık desem, hep ben gülümsedim ama o çok eski bi' yerde kanamış olanlar kurşuna dizildi.
Ben bekledim sen gelmezdin diye bekliyordum..
Derken geldin.
Konuştuk.
Konuşur gibi yapmış da olabiliriz verilen bazı bilgiler vardı ve senin söylediğin hiçbir bilgi bana ulaşmadı.
Sen konuştun sen konuşurken garsondan altıpatlar istemeyi düşündüm kafanı dağıtmak için değil
Sana uzatıp silahı "beni vur" diyecektim. Ve emin ol fonda Ahmet Kaya "Beni onlara verme" diye devam edecekti. Sen şaşmış biraz ürkmüş ve üzülmüş gibi "yapamam" diyecektin.
Ah nasıl da kendinden emin!
"Yaptın" diyecektim ben de çünkü yaklaşık 5 dakika önce iki el ateş ettin ilki sıyırıp geçti. İkincisi ise tam kalbime-idi.
Beynimden vurmanı tercih ederdim çünkü kalbinden vuruldu mu yaşama ihtimali oluyor insanın ve inan bana hiç de kolay olmuyor." diyecektim.
Sen öylece bakacaktın, öyle anlamsız bakacaktın ki silah benim elimde olsaydı beynini dağıtacaktım.
derken..
Saate baktım "Kalkalım sen geç kaldın sanırım?" dedin. Olay benim geç kalmam değil senin koşarak uzaklaşmak istemendi.
Kalktık sonra iyi niyet emsali cümleler kurup karşılıklı ayrıldık ben yerime tekrar oturdum.
Garsonu çağırıp iki çay söyledim, gülümseyerek, "biri açık?" dedi.
Altıpatlarım olsa önce ona sonra kendime sıkardım.