Virginia ceplerine taşları doldurmadan 20 yıl önce;
'Kendine ait bir oda' romanını yazarken "güzelim ekim ayı soluyor" demiş Virginia. 1929 senesinin sonbaharı, odanın içerisinde bir ileri bir geri yürürken, omuzları düşmüş, dalgın bakışlarıyla sigarasından aldığı her nefeste, kafasının içinde dönen konuşmalarla, Mary Beaton'un akıbetini düşünürken bulunduğu yerden tam 72 yıl sonra,
Ekim ayının son demlerinde onu okuyan döngüdeki Mrs. Dalloway'i düşünmüş müydü? bilinmez..
Ama ben onu düşünüyorum.
Huzur ve sevgi içinde sıkışıp kalmaktansa Londra'nın soğuk, kaotik ve dayanılmaz gerçekliğinde yok olacağını bilerek; "hayattan kaçarak mutlu olamazsın" diyen bu tuhaf kadının mutluluğu bir türlü yakalayamadığı için kaçtığı hayatını sorguluyorum.
Tam 72 sene sonra..
21. asrın başı, ortası ya da sonu değişen bir şey yok Virginia biz kadınlar hep aynıyız. Sorunlarla baş etme yöntemimiz farklı oluyor belki nehrin sularına değil de kapılarımızı kapıyoruz mesela, duvarların arasında sıkışıp kalıyoruz.
Kendimizi daha çok hapsolmuş hissediyoruz.
Upuzun pencerelerimiz var ama perdeleri çekiyoruz sırf göz göze gelmemek için.
Beton binalardan bakınca dışarıya akan bir hayat var gibi görünüyor. Tıpkı senin otelin penceresinden Londra'ya baktığında gördüğün gibi. Halbuki oradan oraya yetişmek için koşturuyor insanlar. Bir sonraki, bir sonraki derken bitiyor Virgina
ziyafetler, şık giyinimler, yüksek kahkahalar, bitiyor gece.. ve sonra maskeler dökülüyor yüzlerden duvarların arasında. Bunu görmemek için kapıyorlar gözlerini. Bir yerlerden bir yerlere yetişirken kendilerinden kaçıyor insanlar, ne acı!
"Dünya bir bütün ben dışındayım" dediğinde de otel odasının penceresinden gördüğün insanlardı muhakkak.
Zaman aksa da hep saatler, her zaman yıllar, 72 sene önce veya sonra her şey aynı. aynı korkular, aynı insanlar, kayboluşlar.
"hep yıllar, her zaman yıllar. Her zaman.. sevgi.
Her zaman saatler." dedi
Ve nehrin sularına 60 yılı aşkın yaşamı böyle bıraktı Virginia, Virginia Woolf.
